Je geeft me energie ook al ben ik uitgeteld .
Mensen praten over zielsverwanten, over een verbondenheid,
iets wat je voelt en dat gevoel raak je niet meer kwijt.
Het lijkt wel voorbestemd, maar niet perse voor elkaar bestemd,
wel samen zijn omdat je gevoel zegt dat niemand je beter... kent.
Maar hoe kan dat nou als je nauwelijks met elkaar bent.
Als je met elkaar spreekt alsof die ander weet wat je denkt.
Twee handen op een buik, twee klanken 1 geluid.
Wat ben ik voor je, dat weet ik niet, maar dit is hoe ik het zie.
Gelijk op mijn gemak, vrij als een vogel maar met beide benen op de grond.
Ik hoef mij niet af te vragen of je mij wel begreep of of je me wel verstond.
Zoveel herkenning en erkenning in de verhalen die je me hebt verteld.
en ik heb je voorgelezen, boodschappen voor jou bestemd.
Je wilde dat ik het voorlas alsof het een boek was,
dus ik sprak in boekdelen hopend dat het je niet zou vervelen.
Zoveel gesproken, zoveel niet gezegd, zoveel niet uitgelegd.
Ze zeggen twee zielen een gedachte, maar het kan ook beangstigend zijn.
Bang voor de confrontatie, bang voor het leven en bang voor de pijn.
Dat het je zo raakt, dat je het niet geloven wil, dat je het kapot maakt.
Dat je bang bent, dat het niet echt is, dat je het kwijtraakt.
Je zegt, laat me weten als ik iets voor je betekenen kan.
Maar je betekent als iets voor me, zie je dat dan niet man!